Klok

Het eindresultaat van mijn klok-projectje is voor mij persoonlijk behoorlijk betekenisvol geworden. Laat ik beginnen bij de aanleiding voor dit project.

Tivoli-poster,
gekocht in Kopenhagen 1994

In mijn eerste baan na de studie ben ik naar een zomerschool geweest in Kopenhagen, Denemarken. Prima naar ons zin gehad met oude en nieuwe bekenden die in hetzelfde vakgebied zaten. Kopenhagen is een oude stad en er valt veel moois te zien, de haven, de parken, de huizen, en niet te vergeten Tivoli. Het oudste amusementspark van de wereld (1843). Ik vond het erg leuk. Zoveel intrigerende stijlen van bouwwerken, hekken, lantaarns, belettering, en prachtige posters. Ik heb 1 poster gekocht en die heeft al in 3 huizen van ons een plek gehad. Ik raak er niet op uitgekeken. Voor mij is het gewoon een fijne plaat. Ik herinner me nog dat ik bij de aanschaf erg twijfelde tussen diverse posters, maar ik heb goed gekozen. Ik heb geprobeerd terug te vinden van welk jaar dit ontwerp is, maar niet gevonden. Hoe het ook zij, onze wandversieringen zijn laatst weer aangepast/verhangen en nu wilde ik de muur met mijn Tivoli-poster meer “kloppend” maken.

Cleane klok gedegradeerd
van woon- naar badkamer
(waar hij rustig lelijk
en functioneel kan zijn)

Naast de poster hangt een klok. Erg belangrijk, want bij de ontbijttafel. Met onze haat-liefde relatie met betrekking tot de tijd (liefde voor plannetjes, haat voor planning) was dit een super-functionele witte plastic klok. Om hem ook voor de kinderen functioneel te maken had ik jaren geleden tekeningetjes op de rand geplakt zodat zoonlief wist wanneer hij brood, fiets, school, PC, thee, TV en bed kon verwachten. Een tijd lang nuttig geweest, maar inmiddels zitten we in de fase waarin er ieder uur van de dag zo'n beetje nog even gediscussieerd lijkt te moeten worden over beeldschermgebruik. En opeens zag ik hoe lelijk de klok was. Plaatjes eraf en die cleane klok moest naar de badkamer. Daar hing een onooglijk gele Winnie-de-Pooh klok die slecht af te lezen was en die door een kinderhandje slordig blauw was geverfd in een poging het passend te maken voor de blauwe jongenskamer.

Kinderklok voor de metamorfose
(nadat ik de streken blauwe
verf had verwijderd)

Aha, daar ontstond een plan. Want als iets echt niets meer waard is wordt mijn creativiteit wakker. Deze staat op en rust niet meer voor het plan rond is. Het eerste wat ik vond was dat de kleuren van de poster moesten terugkomen in de klok. Wonder-boven-wonder had ik tussen de gekleurde A4-tjes nog precies een paar heel lichtgroene en een stukje heel lichtoranje. Van het goudkarton (wat al een hele tijd uit het assortiment van de Action is) had ik gelukkig ook nog 1 laatste vel.
Zwart heb ik toevallig een hele stapel van. Achterkantjes van te veel gedrukte infoboekjes van een stichting alhier. Ik hielp ze mee afvoeren en dacht meteen: hier met dat mooie karton! We hebben er al de leukste dingen van gemaakt.
Het stukje papieren kant is mee gekomen van onze vakantie in Duitsland. De jongens hebben genoten van het hele concept ontbijtbuffet. Ik heb pas eind van het buffet het kleedje van een lege schaal meegenomen. Vroeger trok mijn vader ze altijd meteen onder de schaaltjes appelmoes-met-kers vandaan zodat ze schoon bleven voor mij. Ik doe het wel besmuikt tegenwoordig omdat je nu eenmaal niet meer het kind-zijn als excuus hebt voor rare plannetjes... Ik wist nog niet wat ik er mee zou doen, maar ja, het moest wel mee, voor old times' sake? voor de kinderen? Tenslotte is er een stuk cellofaan over de wijzerplaat gegaan want de wijzers bleven hangen aan alle opgeplakte knipsels.

Fotolijm: als je het niet kent
echt een keer proberen!

Ja, alles is “gesneden” en “gecement”, zoals dat heette in mijn eerste jaar onderwijskunde (en niet geprint zoals mijn jongste zoon dacht). Fotolijm is echt een uitvinding naar mijn hart. Je kunt alles nog bijsturen totdat het droog is, en dan kun je nog alles terug draaien, lijm spoorloos verwijderen en opnieuw aanbrengen. Hoezo control freak. Nou, en om de tijd soepel te laten verlopen kwam het stukje cellofaan van pas van de roos van moederdag. Nee, geen roos van de kinderen, maar uit het restaurant waar we met mijn moeder en vader aten. Zo had ik 2 rollen die moederdag: dochter die een uitstapje voor haar moeder bedenkt, en moeder die van haar gezinnetje houdt maar niet van koken. Ik hoop en geloof dat deze (en allerlei andere) rollen de komende tijd steeds beter zullen combineren met mezelf zijn.

De kinderklok is nu mijn klok geworden.
Hoe symbolisch wil je het hebben.

De klok zal me een handje helpen. Telkens een uurtje wijzer. Begin van de dag mijn "Gouden Uurtjes" waarin ik het best creatief werk kan doen. Dan even serieus er tegenaan (op en neer naar school, winkel en huishouweren). Na school “Lege witte uurtjes”, de vrije uurtjes van de kinderen kunnen vele vormen aan nemen. Soms stilte als ze buiten spelen, soms samen iets doen, soms het spel van kinderen onderling op gang helpen of bijsturen. Dan nog een paar "zwarte uurtjes": weer flink er tegenaan: koken, kinderen uit hun activiteiten sleuren, maaltijd, zooi ruimen, kinderen soms nog uit de verveling helpen houden, en tenslotte bed-rituelen. De uren zijn nooit compleet wit, zwart of goud. Ieder uur heeft ook een stipje in een andere kleur. Het tweede blokje zwarte uurtjes onderscheidt zich van het eerste door het kantje waarin ik zowel de maaltijd als het beddengoed herken.

De Tivoli-poster fleurt extra op na zoveel
bestudering en met de nieuwe buur aan de muur!

De tijd naar je hand zetten kan natuurlijk niet (hoewel niet ondenkbaar nu ik de bekraste plastic afdekking er af gelaten heb). Maar vriendjes worden met je eigen klok kan wel en werkt misschien wel net zo goed of beter.