Vleugels van een paradijsvogel

In het eerdere bericht "Handen vol" schreef ik over de vleugels die ik zou maken van handschoenen. Dat was speciaal voor de muziektheatervoorstelling van Tot&Met! in juni 2013. Bij deze een beschrijving van het handwerk dat gelukkig net op tijd voltooid was voor de uitvoeringen van "De Paradijsvogelvolière".

Het verzamelen van de handschoenen had nogal wat voeten in de aarde. Ik ben meerdere keren over het werkterrein in mijn buurt gelopen om 1 van de stratenmakers te vragen om handschoenen. Als het regende lag de plaats er verlaten bij en als de ploegen die week net gewisseld waren trof ik niet meer degenen die me de week daarvoor een emmer handschoenen had toegezegd.

frame gelukt, meteen even kijken
hoe zo'n hangende stoel er bij staat

Langzamerhand begon ik te azen op alle groenwerkers, huizenbouwers, vuilnismannen, ja zelfs grafdelvers... Uiteindelijk had ik een hele lading gekleurde handschoenen. En, de acteur die met de vleugels zou spelen had zelf een partij witte schildershandschoenen geregeld. Helaas waren die niet gebruikt, maar het gaf mij wel heel veel mogelijkheden.

Toen de handschoenen eindelijk min of meer schoon en droog waren kon ik gaan experimenteren. Al die tijd had ik het idee dat ik de handschoenen gewoon op gaas zou naaien. Allemaal leuk en aardig, maar het zaakje moest wel groot worden, vormvast zijn en aan de muur komen te hangen. Ik begon door te krijgen dat het geheel behoorlijk zwaar zou worden. Ik had een stevig frame nodig. Nou had ik nog een tentje op zolder liggen dat de laatste keer onherstelbaar lek bleek. Maar er zaten dunne aluminium stokken bij van hoge kwaliteit. Yes, die kregen nu een bestemming!

Voor het 'beleggen' van het frame met handschoenen had ik meer ruimte nodig; het gevaarte paste nauwelijks op mijn vloer thuis. Kasteelvrouwe Carole op de locatie van onze voorstelling was zeer gastvrij en ik mocht op de enorme kasteelzolder terecht. Eenmaal aangekomen met mijn vrachtje was het schitterend weer en kon ik heerlijk op het terras bij het bordes tussen de monumentale bomen aan het werk. Toen ik begon handschoenen te arrangeren zag ik dat het bepaald niet van zelf mooi werd... De aantallen per kleur waren beperkt, en de aantallen linker en rechter handschoenen kwamen niet overeen. Gek genoeg werd de klus daardoor juist leuk. Ik moest gaan rekenen en redeneren wat wel kon en wat optimaal zou zijn met deze beperkingen! Terwijl vlinders af en toe neerstreken op werk probeerde ik verschillende rangschikkingen uit. Grappig, het was net verven met rubber en stof in plaats bij wijze van verf.

te vlinderachtig,
ook beetje indianen-achtig

meer nadruk op breedte = goed,
maar ga ik voor effen palmen (rechts)
of ruggen (links)?

de ruggen laten de harde kleuren
beter 'vloeien'

Nu kwam de noeste arbeid: het naaien. Ik ben nog altijd blij dat van moeder op dochter de handigheidjes zijn doorgegeven van een draad door een naald werken en het rollen van een knoopje in de draad. Mijn overgrootvader was kleermaker, mijn oma coupeuse, mijn moeder heeft heel wat kleding voor ons gemaakt en maakt nu prachtige quiltwerken. In mijn generatie zit een nicht die professioneel bruidsjurken ontwerpt en naait. Mijn bruidsjurk is door haar ontworpen en door mijn moeder genaaid. Lekker hoor, dat sterke naai-gen! Ik ben misschien wel de eerste in de familie die het inzet voor vastmaken van zo'n 100 handschoenen aan kippengaas...

De vleugels waren mooi toen alle handschoenen erop zaten, maar het werd pas af toen ik een viertal bruine riemen bij wijze van tuig had bevestigd. Nu waren ze precies zo als ze moesten zijn voor het toneelstuk: wonderbaarlijk, wit en stoer. Eenmaal op de grove bakstenen muur hebben ze geweldig dienst gedaan de 10x dat de vogelscene - de meest ontroerende scene van onze voorstelling - is gespeeld.

De voorstelling "De Paradijsvogelvolière" is voorbij maar de vleugels zijn nog voorlopig te bewonderen in Kasteel Nemerlaer, waar regelmatig muziekvoorstellingen, lezingen en exposities zijn. Informatieblad bij de vleugels in het kasteel (klik erop voor vergroting):


Dit was voor mij een erg leuk project. Ik ben Paul Villinski dankbaar voor de inspiratie, de stratenmakers voor de handschoenen, iedereen van theaterkoor Tot&Met! voor deze mogelijkheid, de stimulans, het kippengaas, en kasteelvrouwe Carole voor haar enthousiasme en gastvrijheid.